نکته اول: اصرار برای حذف کامل بازی‌های رایانه‌ای از دایره سرگرمی‌های کودک، صحیح نیست. برخلاف تصور عموم والدین، این نفس بازی‌های رایانه‌ای و ویدئویی به شکل کلی نیست که برای بچه‌ها مضر و مخرب است، بلکه نوع بازی انتخاب شده است که می‌تواند هم راستا یا در تضاد با تربیت و خلاقیت کودک باشد. بازی‌های زیادی وجود دارند که نه تنها زیانبار نیستند، بلکه می‌توان از آنها برای آموزش و توسعه خلاقیت در کودک استفاده کرد.
نکته دوم: خانواده‌ها در کنار کنترل زمان انجام این بازی‌ها توسط بچه‌ها، بیشتر باید نگران انتخاب بازی مناسب باشند، تا اینکه بخواهند تصمیم بگیرند که این بازی‌ها اساسا در زندگی کودک باشد یا نباشد. این دیدگاه هم به واقعیت نزدیکتر است.
نکته سوم: بازی‌هایی که در آنها کودک برای رفتن به مرحله بعد مساله‌ای را حل کند، یا برای خروج از آن مرحله نیازمند چیدمان یا ترتیب خاصی است، به مهارت حل مساله کودک کمک می‌کنند. بعضی دیگر از بازی‌ها در واقع نسخه نرم‌افزاری همان بازی‌هایی هستند که کودک در وسایل کمک آموزشی خود دارد، مانند پازل‌ها، مازها و بازی با کلمات. همچنین این بازی‌ها در واقع زاییده تخیل سازندگان آن هستند و همین که با تخیل و به کمک تکنولوژی می‌توان دنیایی کاملا نو "خلق کرد"، بسیار برای کودک الهام بخش است.
نکته چهارم: بازی‌هایی را انتخاب کنید که بازی بیش از یک بازیکن در آنها تشویق شده و باعث می‌شود که دو یا سه نفر با هم بازی کنند. بهتر است خانواده‌ها رایانه را به یک وسیله اجتماعی تبدیل کنند.
نظر دهید