تحقیقات بسیار زیادی انجام شده است که نشان می دهد کودکی که امنیت دارد، تقریباً از هر نظر بهتر از کودکی رشد می کند که احساس امنیت ندارد. محققین این کودکان را «دارای امنیت عاطفی» نامیده اند. متاسفانه تعداد زیادی از کودکان در سال های طفولیت فاقد امنیت عاطفی هستند.
کودکان ایمن همدلی بیشتری با سایر بچه ها و بزرگترها نشان می دهند. آنها از ناراحتی سایر مردم لذت نمی برند؛ در حالی که کودکان ناایمن به ناراحتی دیگران می خندند. در حدود سن چهار و پنج سالگی، کودکان دارای امنیت عاطفی از نظر رویکرد انعطاف پذیر به زندگی و کاردانی، برتر از کودکان ناایمن هستند و عزت نفس آنها در همان سن نیز بسیار بیشتر است. در سن پنج و شش سالگی نیز کودکان ایمن رفتار دوستانه تری دارند و نزد همسالان خود از محبوبیت بیشتری برخوردارند.
الگوهای رفتاری معینی برای والدین وجود دارد که سبب ایجاد امنیت عاطفی می شوند، از جمله: تطبیق رفتار با کودکان – رفتار دوستانه – خندیدن و خنداندن – بازی کردن با کودک.
